Krótko o …
Podatek liniowy opiera się na założeniach oraz własnościach funkcji liniowej. Oznacza to w praktyce, że podatnik uiszcza opłatę równą stałemu współczynnikowi procentowemu dochodu jaki wygeneruje w konkretnym roku podatkowym. Cechą charakterystyczną jest zatem brak progresji podatkowej – stawka procentowa jest taka sama dla każdej podstawy opodatkowania. Jest to w dużej mierze znaczne uproszczenie zasad obliczania samego podatku, przedstawione w sposób klarowny i czytelny.
Podatek progresywny w odróżnieniu od podatku liniowego opiera się (jak już sama nazwa wskazuje) na progresji. Zasada proporcjonalności nie jest tutaj zachowana – sama wysokość należnego podatku rośnie szybciej w stosunku do deklarowanej wielkości wykazywanego dochodu, będącego podstawą opodatkowania. Im większy dochód wygenerujemy w ciągu danego roku podatkowego, tym będziemy się kwalifikowali do wyższego progu podatkowego, co zaowocuje zwiększeniem wymiaru podatku, jaki będziemy musieli zapłacić.
Co jest lepsze dla Ciebie?
Istnieje wiele przykładów korzystania z udogodnień zarówno podatku liniowego jak i odmiany progresywnej. Ich zastosowanie należy jednak w pierwszej kolejności rozpatrywać w sposób indywidualny. Jeżeli w danym roku podatkowym nasz dochód będzie wynosił powyżej wartości 85258 zł, wtedy rozliczając się na zasadach podatku progresywnego musimy zapłacić 18 procent podatku od kwoty progowej i 32 procent podatku od nadwyżki. Przy rozliczeniu liniowym będzie to stałe 19 procent od całości. Zatem jeżeli generujemy wysokie dochody warto zastanowić się nad przejściem na podatek liniowy.
Komu przysługuje podatek liniowy?
Nie każdy jednak może skorzystać z rozliczania się na zasadach liniowych. Przysługują one tylko osobom prowadzącym własną działalność gospodarczą przy spełnieniu warunków określonych w Art. 30a ustawy z dn. 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych.