Podstawowym źródłem dochodów państwa są podatki, czyli przymusowe świadczenia pieniężne o charakterze bezzwrotnym i nieodpłatnym. Konstrukcja każdego podatku opiera się na kilku elementach techniki podatkowej, do których należą: podmiot podatku, przedmiot podatku, podstawa opodatkowania, stawki i skale podat¬kowe, zwolnienia i ulgi podatkowe oraz zwyżki podatkowe. Podmiot opodatkowania – podmiotem czynnym jest państwo, które nakłada podatek. Biernym podmiotem opodatkowania jest podatnik, którym może być podmiot gospodarczy lub gospodarstwo domowe. Przedmiot opodatkowania – są nim rzeczy lub zdarzenia, których wystąpienie powoduje powstanie obowiązku podatkowego (np. prowadzenie działalności gospodarczej, otrzymanie spadku). Podstawa opodatkowania – to inaczej wartościowo lub ilościowo wyrażony przedmiot opodatkowania (np. podstawą opodatkowania może być w odniesieniu do podatku dochodowego dochód osiągnięty z działalności gospodarczej). Stawki podatkowe – oznaczają, jaką część podstawy opodatkowania należy przekazać do budżetu państwa z tytułu poszczególnych podatków. Mogą być ustalane kwotowo lub procentowo. Stawki kwotowe ustalane są wówczas, gdy podstawa opodatkowania występuje w jednostkach fizycznych (jak to ma miejsce w przypadku podatku rolnego). Skala podatkowa – stanowi, jaką stawkę należy zastosować do określonej podstawy opodatkowania. Skale podatkowe mogą mieć charakter proporcjonalny, progresywny, regresywny oraz degresywny. Zwolnienia i ulgi podatkowe – oznaczają, że w określonych warunkach w sposób całkowity lub częściowy zawiesza się pobieranie określonego podatku (ulga budowlana). Zwolnienia podatkowe mogą mieć charakter bezterminowy lub też mogą być ustalane na pewien ściśle ustalony okres -wówczas uzyskują nazwę wakacji podatkowych. Zwyżki podatkowe – oznaczają przekraczające przyjęte normy, dodatkowe opodatkowanie pewnych kategorii podatników. Podatki można klasyfikować według różnych kryteriów. Do najczęściej stosowanych zalicza się kryterium przedmiotowe oraz kryterium sposobu świadczenia. Zgodnie z tym ostatnim sposobem podziału wyróżnia się podatki bezpośrednie oraz pośrednie. Podatki bezpośrednie – zgodnie z nazwą są to podatki, które bezpośrednio łączą się ze zdolnością płatniczą podatnika i są ściągane wprost z jego dochodu lub majątku. W Polsce do podatków bezpośrednich zaliczamy: – podatek dochodowy od osób prawnych, – podatek dochodowy od osób fizycznych, – podatek od nieruchomości, – podatek od spadków i darowizn, – podatek rolny, – podatek leśny. Podatki pośrednie – zasilają budżet państwa niejako drogą okrężną. Są to podatki konsumpcyjne, podatek akcyzowy wliczany w cenę niektórych nabywanych dóbr (takich jak benzyna, tytoń czy alkohol) oraz podatek od towarów i usług VAT. Natomiast na podstawie kryterium przedmiotowego dzielimy podatki na podatki dochodowe, majątkowe oraz konsumpcyjne. Podatki dochodowe – są pobierane od dochodów osiąganych przez osoby prawne i osoby fizyczne, przy czym dochody te są definiowane jako przychody pomniejszone o koszty ich uzyskania. Podatki majątkowe – ich podstawą jest wielkość posiadanego przez podatnika majątku lub kapitału. Wśród podatków majątkowych wyróżniamy podatki od stanu majątku (obecnie dość rzadkie), podatki od zmiany praw majątkowych oraz podatki od przyrostu majątku. Podatki konsumpcyjne – zwane również podatkami od wydatków. Są to obciążenia finansowe zawarte w cenach artykułów i dóbr materialnych podlegających powszechnej konsumpcji. Podatki konsumpcyjne są tak de facto podatkiem obrotowym, którego ciężar ponosi konsument. Na polski system podatkowy składa się obecnie jedenaście tytułów podatkowych. Jednak nie są to jedyne świadczenia, jakie państwo pobiera od obywateli. Podobnymi do podatków wpływami do budżetu są również rozmaite opłaty, pobierane za czynności wykonywane przez organy administracji państwowej oraz usługi zakładów użyteczności publicznej. Przykładem takich opłat jest np. opłata uzdrowiskowa, opłata targowa lub opłata za wywóz śmieci. Stawki tych opłat oraz terminy ich płatności są ustalane w drodze uchwały przez radę gminy.